Αγώνας Sporting 14 & 15 Νοεμβρίου

Απλά εκπληκτικός!!! Απίστευτος αγώνας που τα είχε όλα αγωνία, σασπένς, εκπλήξεις και όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Ο αγώνας διεξήχθη σε δύο stand, τό ένα το γνωστό Sporting, ενώ για το δεύτερο χρησιμοποιήθκε το ένα πεδίο του skeet με την προσθήκη επιπλέον μηχανών. Σε κάθε ένα από τα δύο stand είχαν προβλεφθεί δύο διαφορετικές διατάξεις των βατήρων και έτσι οι σκοπευτές έριξαν 4 διαφορετικές πούλες, σύνολο δηλαδή 100 δίσκους. Το πρόγραμμα περιείχε βολές κάθε επιπέδου δυσκολίας ακόμα και πολύ δύσκολες σε οριακές αποστάσεις. Στον αγώνα παρέστη και ο πρόεδρος της ΣΚΟΕ κος Π. Κανελάκης, ο οποίος εκφράστηκε ευμενώς τόσο για το επίπεδο του συναγωνισμού όσο και για το στήσιμο του αγώνα και υποσχέθηκε ότι η ΣΚΟΕ θα περιλάβει στο καλεντάρι της αγώνες SPORTING για το 2010. Νικητής ο Τάσος Κάκαρης του "Πάρνης". Τόσο ο Μπάμπης Αιγινήτης, όσο και ο Λεωνίδας Μητσιάλης έριξαν εκτός συναγωνισμού. Ο Commander πάτωσε αλλά επιφυλάσσεται για τον επόμενο αγώνα. Ως διαιτητής όμως διέπρεψε - ούτε ο Κάκος να ήτανε. Να δούμε για κυνήγι θα πάει καθόλου γιατί τα σκυλιά του όπως πάει θα το ρίξουν στο πλέξιμο.

Επίσημος Αγώνας SPORTING

Απ' ότι φαίνεται οι επίμονες προσπάθειες κάποιων φίλων έπιασαν τόπο και ο πρώτος επίσημος αγώνας SPORTING υπό την αιγίδα της ΣΚΟΕ, είναι γεγονός. Θα είναι αγώνας 100 στόχων και θα διεξαχθεί στις 14 & 15 Νοεμβρίου στο Σκοπευτήριο Πάρνηθας. Δικαίωμα συμμετοχής θα έχουν οι σκοπευτές κάτοχοι ΔΕΣΚ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε, εφόσον ο αγώνας έχει επιτυχία τότε θα ακολουθήσουν και άλλοι στο Λαγκαδά, Πάρνηθα και ενδεχομένως Χανιά, ενώ για την επόμενη περίοδο Πρωτάθλημα ή Κύπελλο Sporting με 5 ή 6 αγώνες.

Μάνη 2009

Όπως κάθε χρόνο, βρεθήκαμε στη Μάνη για τα περάσματα των ορτυκιών. Μετά την περσυνή χρονιά με τα μεγάλα περάσματα, φτάσαμε όλο ελπίδες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα περιμέναμε. Πρώτα ο ανάποδος καιρός. Ακόμα κι όταν έφτιαξε τα πουλιά έλαμψαν δια της απουσίας τους. Και το χειρότερο γκρίνια για το παραμικρό. Το κέφι χάθηκε και βγήκαν τα μαχαίρια. Απορώ που την είχαμε κρυμένη τόση αναποδιά. Μοναδικός ευτυχισμένος ο "Μολυβένιος" που πήρε μερικές ωραίες φέρμες από την Ίρμα που πήγε πραγματικά θαυμάσια στα λίγα ορτύκια που συναντήσαμε. Ο Ράμπο πήγε καλά αλλά ήταν εμφανής η κούραση στη ζέστη. Η Μπία ήταν επίσης καλή χωρίς κάποια προβλήματα που είχε παρουσιάσει πέρσι. Η Ίνα στα γνωστά της στάνταρ πήγε επίσης πολύ καλά. Του χρόνου???

Έναρξη 2009

Τα μεγάλα σχέδια του commander για τρυγόνια στον Έβρο δεν ευωδόθηκαν. Άς όψεται ο... ερωτευμένος. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ο Αστυνόμος και ο Μολυβένιος εμφανίστηκαν από το πουθενά και έτσι όλοι μαζί δώσαμε το ραντεβού για την έναρξη.
Η έναρξη λοιπόν, μας βρήκε και φέτος στην Κωπαϊδα και δεν μας άφησε παραπονεμένους. Τα σκυλιά πήγαν αρκετά καλά παρά την πολύμηνη αποχή. Λίγος κόσμος, όχι πολύ ζέστη, και 4-5 ορτυκάκια για τον καθένα ήταν καλά. Απών ο Σεβάσμιος που είχε πάει στη Λευκάδα. Τα αποτελέσματά του θα τα μάθουμε μετά.
Δυστυχώς ακολούθησε η μεγάλη πυρκαγιά και που όρεξη να πάει κανείς κυνήγι. Αλλοίμονο στην έρημη χώρα, αλλοίμονο στη φύση που θα την αναλάβει "Φορέας Διαχείρησης".
Επιστρέφοντας από Καμμένα Βούρλα χθες το μεσημέρι είδα και την πυρκαγιά στη Λιβαδώστρα. Η Λιβαδώστρα είναι το τσιχλοτόπι που κυνηγάμε εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον και που μας έκανε κυνηγούς. Τελευταία την είχαμε εγκεταλείψει, αλλά πάντα ξέραμε ότι ήταν εκεί και μας περίμενε να γεμίσουμε ένα άδειο Σαββατοκύριακο όταν δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Κρίμα!!!
Όταν έγραψα τις παραπάνω γραμμές δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της καταστροφής. Τι να πεις και τι να γράψεις μπροστά στη νέα καταστροφή. Η ανικανότητα και η ασχετοσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Να δούμε τι θα μείνει τελικά!!

Δεν πάμε καθόλου καλά!!!

Παραμονές της έναρξης και οι Ντουφεκοσκιάχτες είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης και αποχαύνωσης.

Ούτε φωνή ούτε ακρόαση!!!

Απο την άλλη κάποιος που ήθελε να γίνει και επίτιμος ντουφεκοσκιάχτης άλλαξε το πρόγραμμα του για την έναρξη κατόπιν πιέσεων (έτσι λέγεται τώρα η παντόφλα) του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Πράματα και θάματα.

Καλά το λέγαμε Σεβάσμιε ότι κανα δυο - τρείς κι' ο τράγος μείναμε...

Κυνηγετικά Σκοπευτικά Αθλήματα

Τα σκοπευτικά αθλήματα που σχετίζονται με το κυνήγι δηλαδή αναπαράγουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τις κυνηγετικές βολές είναι τρία. Το FITASC Sporting, το Compak Sporting και πρόσφατα το Combined Game Shooting (Συνδυασμένη Κυνηγετική Σκοποβολή). Τα δύο πρώτα αφορούν την προσομοίωση βολών σε πουλιά και μικρά θηράματα (λαγό), ενώ το τρίτο συνδυάζει τα πιό πάνω με βολές σε μεγάλα θηράματα με ραβδωτό όπλο.

Κύριο χαρακτηριστικό των αθλημάτων αυτών είναι η ποικιλία του είδους των βολών, στόχων και τροχιών, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι ένα άθλημα ιδιαίτερα εντυπωσιακό και απαιτητικό.

Ας δούμε λοιπόν τα αθλήματα αυτά ένα - ένα και να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά και τις δυσκολίες τους.

FITASC SPORTING:

Το άθλημα του Sporting με διάφορες παραλλαγές πρωτοξεκίνησε στη Βρεττανία ως προσομοίωση των κυνηγετικών βολών τη δεκαετία του 70 και γρήγορα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στην Ευρώπη και την Αμερική εκτός φυσικά από την Ελλάδα. Κύρια χαρακτηριστικά του είναι:

• Η διεξαγωγή του στο φυσικό περιβάλλον (δάσος, αγροί, λίμνη κλπ)
• Η ποικιλία στόχων (standard των ολυμπιακών αθλημάτων (skeet - trap), mini, midi, battue, rabbit, ΖΖ).
• H ποικιλία τροχιών (ευθείες, απομακρυνόμενες, τραβέρσες, ανοδικές, καθοδικές, ψηλές χαμηλές κλπ).
• Η θέση του όπλου πριν τη βολή είναι με το κοντάκι (άνω γωνία) να είναι σε επαφή με το σώμα σε απόσταση 25 εκ από τη γραμμή του ώμου του σκοπευτή και το όπλο επωμίζεται μόλις ο στόχος γίνει ορατός. Για να είναι ευδιάκριτη η σωστή θέση του κοντακίου πρέπει η απόσταση των 25 εκ να σημειώνεται στο γιλέκο του σκοπευτή με μία ευδιάκριτη γραμμή.
• Υπάρχει απόλυτη ελευθερία στο σχεδιασμό των βολών φθάνει να είναι εντός του βεληνεκούς του λειόκανου όπλου και ο αριθμός των ειδικών στόχων δηλ. όλων εκτός του standard να μην υπερβαίνει το 40% του συνόλου. Λαμβάνεται όμως υπόψη και ο βαθμός δυσκολίας κάθε βολής και έτσι τελικά διαμορφώνεται το πεδίο.
• Είναι υποχρεωτική η χρήση φυσιγγίων έως 28gr με νούμερο σκαγίων από 7 1/2 έως 9.
• Επιτρέπεται η χρήση δίκαννου ή αυτογεμούς λειόκανου όπλου με μεγιστο διαμέτρημα 12GA, ελάχιστο μήκος κάννης 66cm, αποκλειομένων των επαναληπτικών (χράπα - χρούπα) και γεμισμένο μόνο με δύο φυσίγγια.
• Επιτρέπονται δύο βολές ανά στόχο, εκτός από τους ντουμπλέδες όπου επιτρέπεται μιά βολή σε κάθε στόχο του ντουμπλέ. Είναι επιτρεπτό όμως ένας σκοπευτής να ρίξει και τα δύο φυσίγγια του στο ίδιο πιάτο αφήνοντας ουσιαστικά το δεύτερο.
• Οι αγώνες γίνονται σε πούλες (rounds) των 25 πιάτων και σε ομάδες (squads) το πολύ 6 σκοπευτών.
• Οι διεθνείς αγώνες γίνονται σε 200 πιάτα (χωρίς τελικό για την πρώτη εξάδα). Οι περιπτώσεις ισοβαθμίας μέχρι την τρίτη επιλύονται με shoot - off το οποίο αποτελείται από ολόκληρη πούλα. Σε περίπτωση νέας ισοπαλίας τότε το shoot - off εξακολουθεί στους ντουμπλέδες των βατήρων με "ξαφνικό θάνατο".
• Υπάρχουν κατηγορίες ανδρών γυναικών εφήβων, καθώς και υποκατηγορίες των βετεράνων (άνω των55 ετών) και υπερ - βετεράνων (άνω των 65 ετών). Η γενική κατάταξη είναι κοινή για όλους (scratch). Μετάλλια όμως παίρνουν και οι τρείς πρώτοι όλων των κατηγοριών. Σε ότι αφορά τις εθνικές ομάδες είναι τετραμελείς για τους άνδρες και τριμελείς για τις γυναίκες και τους εφήβους.
• Το μεγαλύτερο σκορ σε επίπεδο παγκόσμιου πρωταθλήματος πρέπει να είναι αυτό του Richard Faulds στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2008 στην Κύπρο με 198/200 (εξωπραγματική επίδοση για τα δεδομένα του αθλήματος). Δεν υπάρχει παγκόσμιο ρεκόρ γιατί οι άπειροι συνδυασμοί στόχων και τροχιών που υπάρχουν δεν επιτρέπουν τη σύγκριση.

COMPAK SPORTING:
Το άθλημα του COMPAK SPORTING, αποτελεί παραλλαγή του SPORTING και αναπτύχθηκε ώστε να μπορεί να ασκηθεί σε περιβάλλον κλασσικού σκοπευτηρίου πήλινου στόχου. Ας δούμε λοιπόν τις κύριες διαφορές με το FITASC SPORTING που είναι:

• Η διεξαγωγή του αθλήματος γίνεται σε τυποποιημένο χώρο πλάτους 40m και μήκους 25m, ο οποίος ορίζεται ως χώρος υπέρπτησης των στόχων. Οι πέντε βατήρες τοποθετούνται σε σειρά από αριστερά προς τα δεξιά (ανάλογη με του trap) σε απόσταση 4 έως 8 m από την πλευρά του χώρου σε απόσταση 3 έως 5m μεταξύ τους με τον τρίτο βατήρα να τοποθετείται στη διάμεσο του χώρου υπέρπτησης. Ο χώρος υπέρπτησης δεν αποτελεί όριο βολών αλλά ορίζει τον χώρο πάνω από τμήμα του οποίου πρέπει να διέρχονται οι υποχρεωτικές τροχιές των στόχων. Απαιτούνται τουλάχιστον έξι μηχανές.
• Πρέπει να υπάρχουν τρείς υποχρεωτικές τροχιές, δηλαδή από αριστερά προς τα δεξιά και από δεξιά πρός τα αριστερά οι οποίες να τέμνουν δυό διαδοχικές πλευρές του χώρου υπέρπτησης, καθώς και μία απομακρυνόμενη τροχιά, η οποία να τέμνει την πλευρά του χώρου απέναντι από τους βατήρες. Στην προκειμένη περίπτωση η μηχανή τοποθετείται είτε σε τάφρο μπροστά από τους σκοπευτές, είτε υπερυψωμένη πίσω από τους σκοπευτές. Οι υπόλοιπες τροχιές είναι ελεύθερες αρκεί να μην παρουσιάζουν κίνδυνο για θεατές και σκοπευτές.
• Οι βατήρες φέρουν υποχρεωτικά διάταξη περιορισμού των γωνιών βολής (firing angle limiters).
• Η θέση του όπλου πρίν τη βολή είναι ελεύθερη, δηλαδή ο σκοπευτής μπορεί να ρίξει ακόμα και προεπωμισμένος.
• Τα φυσίγγια που επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν είναι έως 28gr Νο 7 1/2
• Κατά τα υπόλοιπα δεν διαφέρει από το FITASC, αλλά φυσικά είναι μικρότερης δυσκολίας. Δεν υπάρχει πρόβλημα ένα πεδίο COMPAK να χρησιμοποιηθεί ως πεδίο FITASC SPORTING.

COMBINED GAME SHOOTING:
Το άθλημα είναι σχετικά νέο και ξεκίνησε μόλις το 2006. Είναι συνδυασμός κυνηγετικής σκοποβολής με λειόκανο (GAME SHOTGUN) και με ραβδωτό όπλο (GAME RIFLE). Το GAME SHOTGUN αποτελείται από πούλα COMPAK (GAME SPORTING) και πούλα κυνηγετικού τραπ (GAME TRENCH) που προσομοιάζει βολές σε κυνήγι φέρμας. Το GAME RIFLE αποτελείται από βολές σε σταθερούς στόχους που προσομοιάζουν μεγάλα θηράματα, καθώς και βολές σε κινούμενο στόχο που προσομοιάζει αγριογούρουνο που τρέχει (running boar).

• Το GAME SPORTING διεξάγεται σε ένα πεδίο COMPAK με τους αντίστοιχους κανονισμούς.
• Το GAME TRENCH διεξάγεται σε πεδίο τραπ, με τη διαφορά ότι οι βατήρες των σκοπευτών τοποθετούνται μπροστά από αυτούς του τραπ και συγκεκριμένα στα 11m από την τάφρο των μηχανών.
• Τόσο στο GAME SPORTING όσο και στο GAME TRENCH η θέση του όπλου είναι αυτή του FITASC SPORTING. Τα φυσίγγια που χρησιμοποιούνται είναι 28gr έως No 7 1/2.
• Το GAME RIFLE διεξάγεται σε πεδίο κατάλληλο για ραβδωτό όπλο σε χάρτινους σταθερούς στόχους με εικόνες θηραμάτων (αλεπού, ελάφι, αγριοκάτσικο, αγριογούρουνο) που τοποθετούνται σε απόσταση 100m και είναι κατάλληλα βαθμονομημένοι, ανάλλογα με την τρωτότητα του ζώου που αναπαριστούν. Επίσης χρησιμοποιούνται βολές σε κινούμενο στόχο (αγριόχοιρο) που εκτελούνται μέσα από ένα "παράθυρο" πλάτους 10m από το οποίο ο στόχος είναι ορατός για 2.5sec.
• Τα όπλα που χρησιμοποιούνται είναι ραβδωτά ελάχιστου διαμετρήματος .22 Hornet και μέγιαστου βάρους 5kg. Απαγορεύεται η χρήση επικαλυμένων βολίδων (jacket). Η χρήση διόπτρας είναι ελεύθερη.
• Κάθε σκοπευτής έχει δικαίωμα 4 βολών σε κάθε στόχο. Η αλεπού βάλλεται από πρηνή θέση με τους αγκώνες να ακουμπούν στο έδαφος. Το ελάφι βάλλεται από όρθια θέση με το όπλο να ακουμπά σε σταθερό στύλο (αναπαράσταση κορμού δένδρου). Το αγριοκάτσικο βάλλεται από όρθια θέση με το όπλο να ακουμπά σε μη σταθερό υποστήριγμα (δίχαλο) μήκους έως δύο μέτρων. Το αγριογούρουνο (σταθερός και κινητός στόχος) βάλλεται από όρθια θέση με τα χέρια ελεύθερα (χωρίς υποστήριγμα).
• Ο αγώνας αποτελείται από δυό πούλες GAME TRENCH, δύο πούλες GAME SPORTING και δύο γύρους (2x20=40 βολές) GAME RIFLE. Για την ομοιόμορφη κατάταξη των σκοπευτών κάθε επιτυχημένη βολή GAME SPORTING & TRENCH μετράει 4 πόντους. Έτσι το μέγιαστο σκορ που μπορεί να πετύχει ένας σκοπευτής είναι 800 (5ο GAME TRENCH x 4 = 200 + 50 GAME SPORTING x 4 = 200 + 40 GAME RIFLE x 10 = 400).

Τα αθλήματα που περιγράψαμε πιό πάνω καθώς και άλλα μη Ολυμπιακά σκοπευτικά αθλήματα πήλινου στόχου (έλικες, universal trench) εκπροσωπούνται από την FITASC -Federation Internationale de Tir aux Armes Sportives de Chasse (Διεθνής Ομοσπονδία Σκοποβολής με Όπλα Κυνηγίου). Ειδικά το SPORTING αποτελεί το πλέον δημοφιλές σκοπευτικό αγώνισμα (Ολυμπιακό ή μη, σταθερού ή πήλινου στόχου) σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, παρόλο που η ΣΚΟΕ είναι μέλος της FITASC, όχι μόνο δεν φροντίζει για την ανάπτυξη των αθλημάτων αυτών αλλά τα υποβαθμίζει πλήρως. Ειδικά για το SPORTING με το οποίο θα μπορούσε συστηματικά να ασχοληθεί μεγάλος αριθμός Ελλήνων κυνηγών, να αποκτήσει γνώσεις, δεξιότητες και να μπει στη σκοπευτική κουλτούρα, καθώς και να προσφέρει έσοδα για τα υπόλοιπα σκοπευτικά αθλήματα (όπως στην Κύπρο), δεν υφίσταται όχι πρωτάθλημα ή κύπελλο, αλλά ούτε έστω ένας επίσημος αγώνας. Περισσότερα για τους κανονισμούς του SPORTING, COMPAK & COMBINED GAME SHOOTING στο http://www.fitasc.com/, οι κανονισμοί βρίσκονται στο κουμπί RULES στα Αγγλικά & Γαλλικά. Οι κανονισμοί σε Ελληνική μετάφραση - απόδοση βρίσκονται www.sendspace.com/file/5406r6  .

Κώστας Ουράνης, ο Κυνηγός Ποιητής

Ο Κώστας Ουράνης, ποιητής και πεζογράφος, είναι ένας απ' τους πρώτους και τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της σχολής του νεορομαντισμού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Νιάρχος ή, όπως το άλλαξε ο ίδιος, Νέαρχος. Γεννήθηκε το 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του Νικόλαος Νιάρχος καταγόταν από την Κουνουπιά της Κυνουρίας και η μητέρα του Αγγελική Γιαννούση από το Λεωνίδιο. Στο Λεωνίδιο έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Ναυπλίου, κατόπιν πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου συνέχισε στη Ροβέρτειο Σχολή και στο ιδιωτικό Λύκειο Χατζηχρήστου από όπου και αποφοίτησε. Σε ηλικία 18 χρονών ήρθε στην Αθήνα όπου εργάστηκε για λίγο στην εφημερίδα "Ακρόπολη". Κατόπιν, έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές τις οποίες παραμέλησε λόγω της μεγάλης αγάπης του στα ταξίδια.Ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, αρρώστησε από φυματίωση και με συμβουλή των γιατρών παρέμεινε δύο χρόνια στο Νταβός της Ελβετίας. Εκεί γνώρισε την Πορτογαλλίδα Μανουέλα Σαντιάγκο και την παντρεύτηκε. Μετά από λίγα χρόνια χώρισε. Στη συνέχεια ξαναπαντρεύτηκε με τη συγγραφέα και κριτικό Ελένη Νεγρεπόντη (γνωστή και με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος). Το 1920 διορίστηκε γενικός πρόξενος στη Λισσαβώνα και το 1924 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα εξασκώντας τη δημοσιογραφία σαν χρονογράφος, συντάκτης, ανταποκριτής ή έκτακτος απεσταλμένος. Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας "Ελεύθερος Λόγος" και τακτικός συνεργάτης στις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Ελεύθερον Βήμα" και ταυτόχρονα στον "Εθνικό Kύρηκα" της Αμερικής. Σαν ανταποκριτής και δημοσιογράφος ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο και με αναφορά τα ταξίδια του έγραψε ταξιδιωτικά βιβλία. Παράλληλα αντιμετώπιζε προβλήματα με την μόνιμα κλονισμένη υγεία του. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε μετά την κατοχή. Από τότε, χρειάστηκε να νοσηλευθεί κατά καιρούς στο σανατόριο Παπανικολάου, στα Μελίσσια Αττικής. Στο σανατόριο αυτό πέθανε στις 12 Ιουλίου 1953 από καρδιακή προσβολή.
Ο Ουράνης ασχολήθηκε με την ποίηση και με την ταξιδιωτική κυρίως πεζογραφία. Επίσης έγραψε διηγήματα, κριτικές μελέτες, μικρές πρόζες, και δοκίμια, με ξεχωριστή επίδοση σε θέματα των εικαστικών τεχνών. Τέλος ασχολήθηκε με τη μετάφραση ξένων έργων.
Το έργο του Κ. Ουράνη αποτελείται κύρια από τις ποιητικές συλλογές "Σαν όνειρα" (1909), "Spleen" (1912) και "Νοσταλγίες" (1920), την κριτική μελέτη "Κάρολος Μπωντλαίρ" (Αλεξάνδρεια 1918), τα ταξιδιωτικά βιβλία "Sol y Sombra" (1934), "Σινά, το Θεοβάδιστον Όρος" (1944), "Γλαυκοί Δρόμοι" (1947), "Ταξίδια στην Ελλάδα" (1949) και τη μυθιστορηματική βιογραφία "Αχιλλεύς Παράσχος".
Θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ποῦμε ὁ τελευταῖος ρομαντικὸς τῶν Γραμμάτων μας, γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης. Γλυστρώντας πάνω ἀπ᾿ τὰ κύματα τῆς λύπης, ποὺ ἦταν ὁλόκληρη ψυχική, ἀντιπαρέρχονταν τὴν καθημερινότητα, ξέφυγε τὴν πεζολογία τῶν πρακτικῶν ἡμερῶν καὶ μετατοπίζονταν σὲ μία περιοχὴ καμωμένη ἀπὸ τὸ δικό του κλίμα, ὅπου ἡ νοσταλγία του εὕρισκε τροφὴ καὶ ἡ θλίψη τοῦ διέξοδο. Ἂν διέφερε σὲ κάτι ἀπὸ τοὺς ρομαντικούς, ἦταν πὼς οἱ μετατοπίσεις, ἡ φυγή του, ὁ ἀποδημητισμός του, δὲν πραγματεύονταν μόνο στὴ φαντασία. Τὰ ζοῦσε, τὸ ταξίδι καὶ τὴν ἀλλαγή. Ἡ φυγὴ γίνονταν πραγματοποιημένο τραγούδι, μιὰ ζῶσα μεταρσίωση ἀνάμεσα στὴν ὀνειροπόληση ποὺ προηγεῖτο καὶ στὴν νοσταλγία ποὺ ἀκολουθοῦσε.
Ο Κώστας Ουράνης ήταν κυνηγός. Ας δούμε πως περιγράφει τον εαυτό του στο πεζογράφημά του με τίτλο:

"Μανία και Χαρά του Κυνηγίου"
Κάθε κυνηγετική περίοδο τα δασαρχεία μας εκδίδουν, όπως διάβασα κάπου, 250000 κυνηγετικές άδειες. Είμαι ένας από τις αυτές τις 250000 κυνηγούς και μπορώ να πω μαζί με τον Ουγκώ ότι "και ένας ακόμα να 'μενε, αυτός θα ήμουν εγώ". Γιατί δεν αγαπώ απλώς το κυνήγι, έχω το πάθος του. Και το πάθος αυτό είναι τόσο περισσότερο δυνατό κι' αποκλειστικό, όσο είναι όψιμο. Με κατάλαβε άξαφνα κι' απροσδόκητα "nel mezzo del camino..." (στη μέση της διαδρομής - φράση δανεισμένη από τη Θεία Κομμωδία του Δάντη) του βίου μου. Δεν λένε ότι τα όψιμα πάθη είναι τα πιό σφοδρά, τα πιό κυριαρχικά;
Ίσαμε πριν από μερικά χρόνια το κυνήγι ήταν ότι μ' ενδιέφερε λιγότερο, σήμερα ότι μ' ενδιαφέρει περισσότερο. Μ' απορρόφησε ολόκληρο. Όπως η Περσεφόνη ζούσε το μισό χρόνο στον Άδη και τον άλλο μισό πάνω στη γη, έτσι κι εγώ αισθάνομαι οτι ζώ όσο κρατάει η κυνηγετική περίοδοςκαι τον άλλο καιρό περιμένω σ' ένα είδος νάρκης, τον ξαναερχομό της.
Δεν κάνω παρά σχέδια κυνηγετικά.
Τα όνειρά μου είναι κυνηγετικά. Να πάω στην Αφρική να σκοτώσω χοντρό κυνήγι ή στο Δέλτα του Δούναβη που είναι η ζούγκλα των υδροβίων πουλιών.
Δεν μετακινούμαι μέσα στην Ελλάδα παρά μόνο για να κυνηγήσω κι' είμαι πρόθυμος να κυνηγήσω οπουδήποτε, μ' οποιονδήποτε και για οσοδήποτε καιρό.
Στο σπίτι μου περιστοιχίζομαι από καταλόγους κυνηγετικούς, δέχομαι κατα προτίμηση κυνηγούς κι' όπως οι μεγάλοι βιομηχανικοί οίκοι έχουν παντού αντιπροσώπείες, έτσι κι' εγώ έχω σε διάφορα μέρη της Ελλάδος τους ανθρώπους μου, που με κρατάνε ενήμερο των τοπικών περασμάτων των αποδημητικών πουλιών, ή που με συνοδεύουν στο κυνήγι του ενδημικού θηράματος και που είναι για μένα ότι ήταν οι κομματάρχες για τους πολιτικούς μας.
Η ιματιοθήκη μου περιλαμβάνει πλήρεις αμφιέσεις για κάθε είδους κυνήγι: κάμπου, βουνού, δασών και βάλτων και για κάθε καιρό, ζέστη, δροσιά, παγωνιά, βροχή. Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα φυσίγγια για όλων των ειδών τα θηράματα, επιστημονικά γομωμένα για να έχουν άρτια απόδοση με οποιαδήποτε καιρική συνθήκη.
Κι' όλα αυτά δεν είναι τίποτα!!!
Στο κυνήγι και χάριν του κυνηγίου, εκβιάζω τον εαυτό μου ν' αλλάζει τις πιό βασικές του ιδιότητες:
Εγώ που απεχθάνομαι το περπάτημα, κάνω αγόγγυστα, αν και με τη γλώσσα κρεμμασμένη έξω, τις επίπονες και πολύωρες πεζοπορείες που απαιτεί. Εγώ που έχω το φόβο των μικροβίων, έχω πιεί νερά κι' έχω φάει πράγματα πλέον ύποπτης καθαριότητας. Εγώ που αγαπώ τις ανέσεις μου, κλείνω τα μάτια σ' όλες τις ταλαιπωρίες του κυνηγίου: στην αφόρητη ζέστη που μεταβάλει τα σωθικά σε αναμένο καμίνι, στο τουρτούρισμα της πρωινής παγωνιάς, στην ακαθαρισία του σώματος, στα ζωίφια κι' άντεξα κάποτε να μείνω δέκα ολόκληρες μέρες, χειμώνα καιρό, σ' ένα βουνό της Μακεδονίας, μέσα σε μια εγκαταλελειμένη αχυροκαλύβα τσοπάνηδων, περιστοιχισμένος από χωρικούς με τους οποίους συνέτρωγα από τα ίδια πιάτα, ακούγοντας τα ποντίκια να τραγανίζουν τα τρόφιμά μας δέκα πόντους μακριά από το κεφάλι μου, κοιμόμουν στο χώμα και ασφυκτιώντας από τον πυκνό καπνό της πελώριας φωτιάς που διατηρούσαμε αναμένη τη νύχτα στο κέντρο της καλύβας και εν τούτοις ήμουν ευτυχισμένος.
Για την ικανοποίηση του πάθους μου, έχω γυρίσει λίγο πολύ όλη την Ελλάδα, μ' όλα τα μεταφορικά μέσα - από αεροπλάνο μέχρι μουλάρι - και κυνήγησα όλων των ειδών τα θηράματα. Έχω περιέλθει τους γυμνούς Μακεδονίτικους κάμπους για πεδινές πέρδικες, έχω σκαρφαλώσει στα πετρώδη (και τι πετρώδη) βουνά των Κυκλάδων για πετροπέρδικες, έχω κάνει καρτέρι γι' αγριογούρουνα, το χειμώνα, μέσα στα δασώδη υψώματα του Καμπιρλί αγνάντια στο χιονισμένο Μπέλλες, έχω τσαλαβουτήσει για μπεκατσίνια στους βάλτους της Ράχης, έχω αντικρύσει κοπάδια λύκων στο Γαλλικό ποταμό, πήγα για πάπιες από τη Στυμφαλία έως τη Χαλκιδική, κυνήγησα νύχτα αγριοπερίστερα, μπαίνοντας στις θαλάσσιες σπηλιές τους με βάρκα και με πυροφάνι, βρέθηκα στα περάσματα των τρυγονιών στην Τήνο και των ορτυκιών στη Μυτιλήνη και πήγα για λαγούς στην Ήπειρο. Όταν απέκτησα ένα σκυλί που συνδυάζει τα τελειότερα φυσικά χαρίσματα με την τελειότερη εκγύμναση, χάρηκα περισσότερο παρά οποιαδήποτε ερωτική μου κατάκτηση κι' ένοιωσα περισσότερη υπερηφάνεια όταν σκότωσα ένα αγριογούρουνο, παρ' όση για το ωραιότερό μου ποίημα...Είμαι όπως βλέπετε ένας από τους πιό μανιώδεις Νεμρώδ της Ελλάδας. Είμαι κι' ένας από τους καλύτερους;;;
...Εγώ ομολογώ με ειλικρίνεια ότι είμαι ένας πολύ μέτριος κυνηγός. Όταν βλέπω ένα λαγό ή ένα πουλί να πέφτει από τα σκάγια μου, αισθάνομαι τόση χαρά, όση και...έκπληξη. Και δεν έχω ακόμα αποβάλει εντελώς τη συνήθεια να κοιτάζω γύρω μου, για να βεβαιωθώ ότι είμαι μόνος κι' ότι το θήραμα που έπεσε δεν έπεσε από κανενός άλλου κυνηγού την τουφεκιά. Μολονότι έχω πάει παντού όπου βρίσκεται το περισσότερο θήραμα, ποτέ μου δεν σκότωσα σε μια ημέρα, περισσότερους από δυό λαγούς, ή από τέσσερις πέρδικες, ή από έξι τρυγόνια ή από δέκα ορτύκια κι΄ένας θεός ξέρει πόσα φυσίγγια έχω κάψει. Εξακολουθώ όμως να κυνηγώ με την ίδια φιλοσοφική διάθεση, που ο Καντίνι του Βολταίρου καλλιεργούσε τον κήπο του, γιατί η χαρά και η συγκίνηση του κυνηγίου δεν περιορίζεται σ' ότι κανείς σκοτώνει!!!
Όσοι δεν κυνηγούν δεν ξέρουν κι' ούτε μπορούν να διαισθανθούν πως χτυπάει η καρδιά του κυνηγού, όταν το σκυλί του στέκεται σε μια "φέρμα", ή όταν σηκώνει τ' όπλο του σ' ένα κοπάδι πέρδικες, που πετιούνται άξαφνα από μπρός του μ' ένα πολυάριθμο και δυνατό θόρυβο φτερών, με πόσο συγκεντρωμένο και αμείωτο ενδιαφέρον πεζοπορεί ώρες ολόκληρες σ' αναζήτηση του θηράματος όσο κι' αν αυτό παίζει το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ρώσοι στον Μεγάλο Ναπολέοντα κατά την προέλασή του ίσαμε τη Μόσχα, πόσο κατέχεται από την ελπίδα ότι αν απέτυχε σ' αυτό το πουλί, θα πετύχει στο επόμενο που θα του παρουσιαστεί, τι γλυκό που είναι το ψωμοτύρι που τρώει κοντά σε μια πηγή λαλέουσα, ύστερα από ένα εξαντλητικό περπάτημα και πόσο πληρέστερα και βαθύτερα από κάθε άνθρωπο νοιώθει και χαίρεται τη φύση, αυτός που διασχίζει κάμπους, ανεβοκατεβαίνει βουνά, σταματάει σε πανοπτικά σημεία των οριζόντων, μυρίζει θάλασσσα και βραδυάζεται κάτω από βαθειούς έναστρους ουρανούς, μέσα σ' ερημιές όπου κλαυθμηρίζει η κουκουβάγια, κρίζουν οι γρύλλοι και θροϊζουν μυστηριωδώς τα φυλλώματα.
Όλα αυτά βάζουν τον κυνηγό σε μια κατάσταση θείας ευφορίας. Οι πλόκαμοι της καθημερινής ζωής, μιζέριες, εναντιώσεις, φροντίδες, ανησυχίες, ξεσφίγγουν ολότελα και αφήνουν την ψυχή και το πνεύμα ελεύθερα, τα νεύρα του γαληνεύουν όπως κάτω από την επίδραση οπίου κι' αποδίδεται στον εαυτό του τέτοιος που ήταν ο άνθρωπος στη χαραυγή του κόσμου:
Μονοκόματος, αφρόντιστος, ίσιος κι' ελεύθερος.

Θεωρώ το συγκεκριμένο κείμενο ως το μανιφέστο του κυνηγιού, πολύ δε περισσότερο αφού γράφτηκε από έναν άνθρωπο, το ποιητικό έργο του οποίου ξεχειλίζει από θλίψη και ευαισθησία. Παραθέτω ένα από τα πιό γνωστά ποιήματά του:


Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου

Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πῶς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια ποὺ πέρασα.
Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα.
Καὶ τὰ ἄστρα ποὺ εἶδα.
Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος!

Γιατί Κυνηγάμε ???

"Τὸ μὲν εὔρημα θεῶν, Ἀπόλλωνος καὶ Ἀρτέμιδος, ἄγραι καὶ κύνες· ἔδοσαν δὲ καὶ ἐτίμησαν τούτῳ Χείρωνα διὰ δικαιότητα. ὁ δὲ λαβὼν ἐχάρη τῷ δώρῳ καὶ ἐχρῆτο·"

(Τα κυνήγια και τα σκυλιά είναι δημιουργήματα των θεών, του Απόλλωνα και της Αρτέμιδας. Τα παραχώρησαν και με τούτα τίμησαν τον Χείρωνα για τη δικαιοσύνη του. Όταν εκείνος τα έλαβε, ευχαριστήθηκε με τη δωρεά και την αξιοποιούσε.) Ξενοφώντος Κυνηγετικός

Γιατί κυνηγάμε αλήθεια???

Μην μου πείτε για την επαφή με τη φύση και άλλες κοινοτυπίες.
Γιατί δεν κάνουμε πεζοπορία, ορειβασία, ράφτινγκ, όπως άλλοι, αλλά κυνηγάμε?
Νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημά έχει δύο σκέλη.
Το πρώτο σκέλος καλύπτει τη βιολογική εξήγηση. Δηλαδή το κυνηγετικό ένστικτο είναι καταγραμμένο στο DNA του ανθρώπου και σε ένα ποσοστό του πληθυσμού έχει παραμείνει ενεργό και εκδηλώνεται. Πρέπει να σημειώσουμε ότι βλέποντας το θέμα σφαιρικά, μέχρι τη δεκαετία του 50, το κυνήγι διεξαγόταν παγκόσμια σε μεγαλύτερο ποσοστό για ανεύρεση τροφής και λιγότερο σαν χόμπυ. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι τόσο στην Αφρική, όσο και στη Β. & Ν. Αμερική (Ινδιάνοι των πεδιάδων - εξολόθρευση των βουβαλιών από τους αποίκους), στην Αρκτική (Εσκιμώοι - Ινουίτ) η απαγόρευση και ο περιορισμός του κυνηγιού χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο επιβολής καθεστώτων και χειραγώγησης των πληθυσμών. Η απαγόρευση του δικαιώματος ελεύθερης άσκησης του κυνηγιού (με βαριές ποινές - ακόμα και θάνατο) διαχρονικά ανάγκαζε τους ανθρώπους σε υποταγή και εξάρτηση από τους γεωκτήμονες (δυνατοί κατά τη Βυζαντινή ορολογία) και ενίσχυε το καθεστώς της δουλοπαροικίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι τέτοιο καθεστώς δεν υπήρξε στη χώρα μας, καθώς οι μεσαιωνικοί θεσμοί του ύστερου Βυζαντίου και της Φραγκοκρατίας διαλύθηκαν από την επικράτηση των Τούρκων και η ελεύθερη έκφραση των επαναστατημένων Ελλήνων (κλεφτών - αρματωλών) οδήγησε στην εθιμική ελεύθερη άσκηση του κυνηγιού μέχρι τις μέρες μας, χωρίς να είναι απαραίτητη η άδεια του ιδιοκτήτη της γής.
Στο σημείο αυτό έρχεται και δένει το δεύτερο σκέλος της απάντησης που αφορά τους συναισθηματικούς και ψυχολογικούς λόγους για τους οποίους κυνηγάμε.
Για σκεφθείτε λίγο τι μας προσφέρει πέρα από την τροφή. Πρώτα απ' όλα ως δραστηριότητα το ελεύθερο κυνήγι αποτελεί έκφραση απόλυτης ισότητας και δημοκρατίας. Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, καταξιωμένοι κοινωνικά, πολιτικά ορθοί, και όλες οι διακρίσεις που μπόρεσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος. Ξεχωρίζει ο καλύτερος, ο άξιος, ο ικανός. Ακόμα κι' αυτός όμως είναι πρώτος μεταξύ ίσων και όχι ανώτερος.
Στον αντίποδα ως κατάλοιπο της αποικιοκρατίας και της φεουδαρχίας το κυνήγι στην Αγγλία και αλλού διεξάγεται με όλο αυτό το συρφετό βοηθών, γεμιστών υπηρετών κλπ και όχι από τον κυνηγό (που δεν αποκαλείται hunter αλλά shooter) σε απ' ευθείας αντιπαράθεση με το θήραμα. Επίσης για τον ίδιο λόγο δημιουργήθηκε η λανθασμένη εντύπωση ότι η κυνηγετική αξιοσύνη μετριέται με τον αριθμό των θηραμάτων με τα γνωστά παρατράγουδα.

Ενδόμυχα λοιπόν η αναμέτρηση με το θήραμα είναι απόλυτα εθιστική και σε κάνει να προσπαθείς ακόμα περισσότερο να επικρατήσεις. Επειδή δε, διεξάγεται μέσα στη φύση που πότε είναι φιλική και πότε αντίπαλος ανυπέρβλητος, ο συναισθηματισμός μας επηρεάζεται απίστευτα από το συνδυασμό ομορφιάς - ταλαιπωρίας - σκοπού - επιτυχίας που πραγματικά μας δημιουργεί αυτό που λέμε αίσθηση του κυνηγιού και που πολλές φορές δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με λόγια. Μ' αυτή του τη μορφή το κυνήγι είναι άθλημα όχι γιατί διεξάγεται ως αναμέτρηση με τη συναίνεση του θηράματος ως αντιπάλου αλλά γιατί δημιουργεί τα αισθήματα νίκης και καταξίωσης και ευτυχίας στον κυνηγό. Ο αντίπαλος δεν είναι το θήραμα είναι ο εαυτός μας. Τα αισθήματα αυτά είναι ανεξάρτητα από το είδος του κυνηγιού, αλλά βέβαια γίνονται εντονότερα με τη δυσκολία του θηράματος και δεν εννοώ το μέγεθος ούτε τον αριθμό των θηραμάτων.

Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά εσύ γιατί κυνηγάς;

Προσωπικά δεν είχα οικογενειακή κυνηγετική παράδοση (πατέρας - παπούς κλπ). Άρχισα να κυνηγώ στα τριάντα μου με την παρότρυνση του "Αστυνόμου". Μετά από 17 χρόνια νομίζω ότι κυνηγώντας έγινα καλύτερος άνθρωπος. Κυνηγώ λοιπόν γιατί μου το επιτάσσει το ένστικτο. Νομίζω ότι χωρίς αυτό όλοι μας θα είχαμε στραφεί αλλού και όχι στο κυνήγι. Όμως κυνηγάω ακόμα γιατί περιμένω κάθε φορά να νοιώσω αυτά τα συναισθήματα χαράς και ολοκλήρωσης που ανάφερα πιό πάνω. Η προσμονή αυτή είναι που με κάνει να μην υπολογίζω αποτυχίες, κούραση και έξοδα. Κι ακόμα η συντροφικότητα της κυνηγοπαρέας χωρίς επειτήδευση και "κατά συνθήκη ψεύδη". Να έχω κοντά μου τους Ντουφεκοσκιάχτες και τους φίλους μας. Να βλέπουμε μαζί τις ομορφιές της φύσης, να πειράζουμε ο ένας τον άλλο και να ξέρουμε ότι και αύριο θα μπορούμε να κάνουμε πάλι το ίδιο!!!!

"...Και μπορώ να πώ, μαζί με τον Ουγκώ, ότι και ένας κυνηγός να έμενε πάνω στη γη, αυτός θα ήμουν εγώ...".
Κώστας Ουράνης

Περιμένω απαντήσεις!!! Εσείς γιατί κυνηγάτε???

Τι δεν είδαμε στη Diana 2009 και θα θέλαμε να δούμε

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι Ντουφεκοσκιάχτες επισκέφθηκαν την έκθεση Diana.
Όμως παρά την πληθώρα των εκθεμάτων και τις

προσωπικότητες που παραβρέθηκαν δεν βρήκαν όλα όσα θα ήθελαν. Έψαξαν όμως ενδελεχώς και σας παρουσιάζουν προσωπικότητες που έπρεπε να είναι στην έκθεση και δεν ήταν, χρήσιμα gadgets και φυσικά όπλα για αθλητικό κυνήγι. Τα μοντέλα όπλων που σας παρουσιάζουμε είναι ευγενική προσφορά του Σεβάσμιου μιας και σαν γνήσιος οπλόφιλος τα έχει παραγγείλει από το internet. Πιό πάνω βλέπετε που οδήγησε η αμέλεια των διοργανωτών και δεν εκτέθηκε το θαυμάσιο μοντέλο της custom μοτοσυκλέτας. Κάτω η κυρία της φωτογραφίας έλαμψε δια της απουσίας της.


Εδώ φυσικά βλέπετε τα χρήσιμα gadgets που προορίζονται για να κάνουν τη ζωή σας πιό εύκολη:

Επικαιρότητα

Ο "Επιχειρησιακός" σε ένα διάλειμμα της έρευνάς του
για να βρεί ένα ορτύκι που του ξέφυγε το Σεπτέμβρη στη Μάνη.

Οι Ντουφεκοσκιάχτες στο τελευταίο κυνήγι

της σαιζόν στη Σπερχιάδα για γερακότσιχλες, προσπαθούν να περάσουν ένα ρυάκι.

Ο "Αστυνόμος" με το "Μολυβένιο"

στο καρτέρι σε παλαιότερη φωτό.



Το καινούργιο ντουφέκι του Σεβάσμιου
για τις τσίχλες.

Μην περιμένετε τζάμπα παιδιά, δεν άφησε παπί για παπί ο "Επιχειρησιακός"

Ο "Σεβάσμιος" σε πρόσφατο κυνήγι του στην Αφρική, αναρωτιέται τι να' ναι αυτό που χτύπησε. Μην είναι μπεκάτσα μωρέ;;;;

Άποψη από τον κήπο του "Σεβάσμιου" (τα τομάρια που λέγαμε...).

Επί τέλους ... δικαίωση

Επί τέλους οι Ντουφεκοσκιάχτες δικαιώνονται. Καθημερινά λαμβάνουμε μηνύματα, επιστολές και τηλέφωνα συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα μας. Όλη αυτή η συστράτευση μας έχει συγκινήσει και έχει μας έχει κάνει ακόμα πιο αποφασιστικούς στη συνέχιση του αγώνα μας. Πώς να μας αφήσει ασυγκίνητους η προσπάθεια που έχουν καταβάλει οι κοπέλες της φωτογραφίας για να μας συμπαρασταθούν. Το λιγότερο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να τις ανακηρύξουμε "Επίτιμες Ντουφεκοσκιάχτριες" και να τις φιλοξενούμε στο blog μας.

Περιμένουμε ακόμα μεγαλύτερη συμπαράσταση για ακόμα πιο μαζική συμμετοχή στο κίνημά μας.

Ο ΚΑΤΑΧΑΝΑΣ

Μια γυναίκα από την Ανώπολη πήγε μια φορά στα βουνά μαζί με τις κόρες της και σε απόσταση 2-3 ωρών μακριά από το χωριό Μουρί άκουσαν κάτι φωνές σαν τραγούδι αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έλεγαν. Ο δαίμονας που έβγαζε αυτές τις φωνές χωρίς να φαίνεται άρχισε να τις ρίχνει πέτρες και έπεφταν και εμπρός και πίσω τους. Για να το εξορκίσουν έλεγαν προσευχές που είναι ένα και ένα για τους δαίμονες. Μα σαν είδαν πως δεν έπαψαν οι φωνές αλλά ούτε και οι πέτρες να πέφτουν κατάλαβαν πως ήταν καταχανάς και έκαναν το σταυρό τους και παρακάλεσαν τη Παναγία και είπαν τρεις φορές τα λόγια : «Εν αρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι προς το Θεό και ο Θεός είναι ο λόγος». Μα όλα αυτά δεν έκαναν τίποτα και ο καταχανάς συνέχιζε όπως πριν. Είπαν και τους χαιρετισμός της Παναγίας και ούτε μ’ αυτούς τους άφησε. Τελικά καθώς κόντευαν στο χωριό είδαν δύο γυναίκες και πήραν θάρρος και τότε είπε η μάνα «Έξελθε διάβολε από μας γιατί θα σου βάλω το ραβδί μου στον κ..ο σου!». Και σαν τα άκουσε αυτά ο καταχανάς έγινε άφαντος.

Μια άλλη όμως όχι τόσο καπάτσα έμεινε έγκυος από τον καταχανά!!!!!!!!

Όπως αναφέρει το χρονικό (Στειχιωμένη Ελλάδα σελ 49) "Ένας καταχανάς εγύριζε στην Ανώπολη (προφανώς ο ίδιος καταχανάς) και επλάκωνε τσι ανθρώπους και εγκάστρωσε και μία γυναίκα. Ο άνδρα τσι έλειπε και επήγε ο καταχανάς και αυτή θαρρώντας πως είναι ο ανδρα τσι (έκατσε). Το πουρνό δεν ημπόρει και ήλθε ο ανδρα τσι και τσι λέει "τι έχεις" και η γυναίκα είπε. Και τσι λέει ο ανδρα τσι "Εγώ δεν ήλθα!!!" και πάλιν η γυναίκα είπε "εδά ωσά δεν ήσουν εσύ ήτονι ο καταχανας"!!!!!!!!!!!!! Υστερνά τον εξεχώσασι και αξορκίνασι τον και έπεμψαν τον στη Σαντορίνη".

Το χρονικό δεν αναφέρει πως ήτανε το καταχανάκι!!!!!!!!
Από τα δύο πιο πάνω περιστατικά είναι προφανές ότι ο καταχανάς ήταν μάλλον bisexual ή κρυφή. Ο λόγος για τον οποίο φοβήθηκε το ραβδί ήταν για να μην του βγεί το όνομα !!!

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες των Ντουφεκοσκιαχτών, Καταχανάς εμφανίστηκε και στη Μάνη, πέρσι στα ορτύκια. Μάλιστα μούγκριζε τις νύχτες σκορπίζοντας τον τρόμο στους ανυποψίαστους.
Κάθε ομοιότητα είναι συμπτωματική!!!!!!!



Ας μιλήσουμε όμως επιστημονικά.

Καταχανάς: Βρυκόλακας (οι βρυκόλακες των ελληνικών παραδόσεων έχουν πολλές διαφορές από τους Σλάβους «συναδέλφους» τους, είναι βίαιοι, ενίοτε και κανιβαλικοί, αλλά δεν πίνουν αίμα και βγαίνουν από μικρές τρύπες των τάφων σε πνευματική μορφή, για να σαρκωθούν έξω).

ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ - ΒΑΜΠΙΡ
Πολλοί νομίζουν ότι βρυκόλακες και βαμπίρ είναι το ίδιο πράγμα, όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δυό έννοιες.

Βρυκόλακες: Άνθρωποι,οι οποίοι εχουν πεθάνει και έχουν επανέλθει στην ζωη. Αυτό γίνεται είτε γιατί έχουν αφήσει μια υπόσχεση πίσω τους, είτε γιατί έχουν αμαρτήσει πολλές φορές στη ζωή τους και με αυτό τον τρόπο, δηλαδή χωρίς ανάπαυση της ψυχης, τιμωρούνται. Όμως υπάρχουν και τα παραμυθάκια, που μπλέκουν τους βρυκολάκες με οντότητες που πίνουν αίμα κλπ.

Βαμπιρ: Άνθρωπος, ο οποιος δεν έχει πεθάνει αλλά ζει με ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Κοιμάται μεσα σε τάφους, φοράει συνεχεια μαυρα και πίνει αίμα (συνηθως απο δοτες).

ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΑ ΒΑΜΠΙΡ:

Θανασιμο βαμπιρ: Είναι μια υπερφυσική οντότητα (μπορεί και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις), η οποια τρεφεται με αιμα.

Φυσικο βαμπιρ: Είναι μια υπερφυσική οντότητα (μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις), η οποία τρεφεται με την ενέργεια του ανθρώπου!!!

Λένε ότι κατω απο τον πυργο του, ο Βλαντ Τέπες είχε φτιάξει υπόγειες στοές, οι οποίες έφταναν μεχρι και το Βουκουρεστι. Επίσης, ακούγεται ότι οποιος αγγιξει το μεγαλο ξυλινο τραπεζι στο οποιο ετρωγε ο Βλαντ, θα γίνει και αυτός βρυκόλακας. Τέλος, στο πρωτο εργο με θέμα τους βρυκόλακες "Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ", που γυριστηκε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα, ο προταγωνιστης ηταν ο ιδιος βρυκολακας και μαλιστα στην διαρκεια των γυρισματων υπηρχαν και περιεργα φαινομενα εκ μερους του (επινε αιμα, μπροστα στα ματια αλλων ηθοποιων και καμεραμαν).

Οι ιστοριες με τους βρυκολακες δεν ξεκινανε απο τον Βλαντ. Το 12ο αιωνα,ο Αγγλος ιστορικος Γουιλιαμ του Νιουμπεργκ καταγραφει αμετρητες περιπτωσεις νεκρων που επιστρεφουν για να τρομοκρατησουν,να επιτεθουν και να σκοτωσουν αθωους μεσα στη νυχτα. (Μυστική Ελλάδα)

ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ: βρικοακας, βροκολασκας, ζουλακας, βρυκολακι, βιλις, βρουκοακας, βουρκολακας, βουρβουλακας, βορθόκαλας, βουρβουλακινα, κατραμης, βελιγκεκας, καταχανας κ.α. Επισης: λαμια, φαντακας, κατσικας, βραχνας, κατραχανας, καταχθονιος, ντουσμανης και καλαμπαουρας. Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια, αλλά από την Ελλάδα (οι μυθικές Λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν). Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή. Στην Μάνη π.χ. υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι "ριχτοί", αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι "Σαββατιανοί", αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Προφανώς αυτός που συνάντησαν οι Ντουφεκοσκιάχτες ήταν "ριχτός". Όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, είναι γενική πεποίθηση ότι γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκκορας (γι'αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν). Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγούν και στις 12:00 το μεσήμέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους. Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκκορας τρεις φορές. Στην Αμοργό επίσης πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα. Αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο. Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει, που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα. Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθαναν, κάποιος τους βλαστήμησε ή τους καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση). Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.

Μία από τις ασθένειες, εξαιτίας των οποίων κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν τη φήμη του... βρυκόλακα, είναι η λεγόμενη πορφυρία, μία διαταραχή του μεταβολισμού της πορφυρίνης (οργανικής ουσίας που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αιμογλοβίνης, της χλωροφύλλης και ορισμένων άλλων ενζύμων) κατά την οποία ο οργανισμός παρουσιάζει συμπτώματα όμοια με αυτά των μυθικών βρυκολάκων (ΗΜΕΡΙΣΙΑ/ΠΡΙΣΜΑ τεύχος 44, 8-9 Φεβ. 2000). Οι δήθεν βρυκόλακες θα μπορούσαν, επίσης, να υποφέρουν από αναιμία, στην οποία η έλλειψη σιδήρου κάνει το πρόσωπο φαίνεται χλωμό. Η καταληψία ήταν από τις συνηθέστερες παθήσεις, που συγχέονταν με τη νεκρεγερσία, αφού οι νοσούντες υποφέρουν από προσωρινή παράλυση. Τα άτομα με καταληψία ακούνε και βλέπουν κανονικά, όμως, καθώς δεν μπορούν να κινήσουν τους μυς τους, φαίνονται νεκροί. Βρίθουν οι ιστορικές μαρτυρίες για ανθρώπους που γι’ αυτό τον λόγο θάφτηκαν ζωντανοί - και είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τον πανικό που επικρατούσε, εάν κάποιος ασθενής ξεπερνούσε το στάδιο της παράλυσης μετά την ταφή, και προσπαθούσε να εξέλθει από το φέρετρό του... (στσ. σε πολλούς από εμάς θυμίζει και ένα διήγημα του Edgar Allan Poe που μιλούσε για την ίδια αρρώστια) Άλλωστε, την εποχή της άγνοιας και των προκαταλήψεων, οποιαδήποτε σωματική διαφοροποίηση ή παραμόρφωση, κάθε κοινή πάθηση του δέρματος ή ακόμη και ψυχική διαταραχή θα μπορούσε να προκαλέσει τον στιγματισμό ανθρώπων, με την κατηγορία της δαιμονοληψίας. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, κυρίως, οι υποτιθέμενοι βρυκόλακες δεν έβρισκαν ανάπαυση ούτε μετά τον θάνατό τους, αφού, συχνά, ήταν τα περιστατικά εκταφής τους, είτε για να επιβεβαιωθεί η σήψη του οργανισμού είτε για να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την αντιμετώπισή τους, αν κάτι... δεν είχε πάει καλά κατά τη θανάτωσή τους. Σε μία γνωστή διήγηση του 18ου αιώνα, όπου περιγράφεται η εκταφή ενός άντρα με το όνομα Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ, παρατίθενται λεπτομερέστατα τα χαρακτηριστικά που ξεχώριζαν τους βρυκόλακες απ’ τους κοινούς νεκρούς: “Τα μαλλιά και τα γένια - ακόμη και τα νύχια, τα οποία παλαιότερα είχαν πέσει - βρέθηκαν να έχουν μεγαλώσει. Το παλιό δέρμα με τη χλωμή απόχρωση είχε φύγει από το πρόσωπο και νέο δέρμα εμφανιζόταν από κάτω του... Με έκπληξη, είδα φρέσκο αίμα να τρέχει από το στόμα του νεκρού, το οποίο συμφωνήσαμε όλοι ότι προερχόταν από τα θύματά του”. Όπως είναι αναμενόμενο, τα χαρακτηριστικά αυτά άρχισαν να θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικά, ήδη απ’ τις αρχές της ανάπτυξης της ιατροδικαστικής. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που επικρατεί ακόμη και στις μέρες μας, στους νεκρούς δεν μεγαλώνουν τα μαλλιά, αλλά συρρικνώνεται και υποχωρεί το δέρμα, κάνοντάς τα να φαίνονται μακρύτερα. Τα νύχια, όντως, πέφτουν - γεγονός γνωστό, ήδη, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι τα στερέωναν στις μούμιες με μεταλλικούς δακτυλίους. Στη συγκεκριμένη διήγηση, σύμφωνα με τον Τόμας Νογκούτσι, ιατροδικαστή από το Λος Αντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, πιθανότατα, ως νύχια θεωρήθηκε το λευκό δέρμα από κάτω τους. Σε ότι αφορά το χρώμα του δέρματος, το πρόσωπο των πτωμάτων δεν έχει απαραίτητα συγκεκριμένο χρωματικό τόνο και η ωχρότητα που παρουσιάζει, μερικές φορές, οφείλεται στην απομάκρυνση του αίματος από τους ιστούς. Έτσι, αν ο άνθρωπος ήταν σε ύπτια στάση κατά τον θάνατό του, το πρόσωπο μπορεί να είναι χλωμό και, αν ήταν μπρούμυτα, να είναι σκουρόχρωμο. Για τον ίδιο λόγο, τα μέλη του σώματος που είναι σε κατώτερο επίπεδο απ’ τα υπόλοιπα, όπως τα χέρια, παρουσιάζουν μεγαλύτερη συγκέντρωση αίματος. Το αίμα είναι σχεδόν μαύρο, εφόσον έχει χάσει το οξυγόνο του, γι’ αυτό και το δέρμα εμφανίζεται, επίσης, πολύ σκούρο στις συγκεκριμένες περιοχές. Μάλιστα, η σκούρα απόχρωση στα τμήματα με υπερβολική συγκέντρωση αίματος ονομάζεται “livor mortis” και είναι εκείνη που επιτρέπει στους ιατροδικαστές να καθορίσουν εάν το σώμα έχει κινηθεί μετά τον θάνατό του. Ο χαρακτηρισμός “φρέσκο” για το αίμα στο στόμα του Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ είναι, προφανώς, αναπόδεικτός και, πιθανότατα, προέρχεται από το γεγονός ότι το αίμα ήταν σε υγρή μορφή - κάτι που θεωρείται σύνηθες φαινόμενο. Η αιτία, δε, που το αίμα συγκεντρώνεται στο στόμα είναι ότι, όταν το σώμα αποσυντίθεται, πρήζεται από αέρια, τα οποία προέρχονται από τα βακτήρια στα έντερα και σε άλλα μέρη του σώματος. Τα αέρια πιέζουν τους πνεύμονες, οι οποίοι αφενός είναι γεμάτοι αίμα και αφετέρου αποσυντίθενται γρήγορα, γι’ αυτό και το αίμα μετακινείται στο στόμα και τη μύτη. Αξιοσημείωτο είναι ότι, με τον ίδιο τρόπο, ερμηνεύεται η κραυγή που υποτίθεται πως έβγαζαν τα πτώματα, όταν τους τρυπούσαν την καρδιά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν βρυκόλακες: Η πίεση στην καρδιά έκανε τα παραπάνω αέρια να περάσουν από τη γλωττίδα και να ακουστεί ένας ήχος, που σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι το σώμα ήταν ζωντανό. Εξάλλου, σε μία μελέτη που είχε κυκλοφορήσει, ήδη, από το 1753, ο Γάλλος ηγούμενος, Ογκουστίν Καλμέ, αναφέρει: “Υπάρχουν ορισμένα είδη χώματος, τα οποία διατηρούν τα πτώματα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Στην Τουλούζη, μάλιστα, υπάρχει μία κρύπτη, στην οποία οι νεκροί τοποθετούνται κατά μήκος του δεξιού και του αριστερού τοίχου. Όλα τα πτώματα της μίας πλευράς παρέμειναν σε καλή κατάσταση, ενώ όλα όσα ήταν στην άλλη πλευρά αποσυντέθηκαν πολύ γρήγορα”.

Στην ιστορια των Φραγκικων Δουκατων του Αιγαιου που κυκλοφορησε πριν απο τρεις αιωνες στο Παρισι απο τον Sauger, καταγραφονται τα εξης για τη Σαντορινη: Σ'αυτο το νησι συμβαινει κατι ασυλληπτο για μενα,μα που φαινεται εκει συνηθισμενο.Μερικοι απο τους πεθαμενους ξαναγυριζουν στα σπιτια τους λιγες μερες υστερα απο την ταφη.Και κανεις δεν ξερει τι ειναι αυτο που τους ξαναζωντανευει.Οι Σαντορινιοι τους λενε ΒΟΥΚΟΛΑΚΕΣ . Η παλια τουριστικη εκδοση Murray's Handbook for travelers in Greece πληροφορει τους αναγνωστες οτι στη Σαντορινη οι νεκροι δεν λιωνουν εξαιτιας της θειουχου συστασης του εδαφους που αποτρεπει ή καθυστερει το λιωσιμο,μουμιοποιωντας τους πεθαμενους." Σε καποιο αλλο σημειο του αρθρου αναφερεται για το νησι Καμμενη της Σαντορινης στο οποιο οι ντοπιοι εθαβαν τους νεκρους τους (ο βρυκολακας δεν μπορει να περασει το θαλλασινο νερο), οι οποιοι βρυκολακιαζαν και μαλιστα η παραδοση αναφερει οτι μαζευτικαν τοσοι πολλοι, που εφτιαξαν μια ολοκληρη αποικια νεκροζωντανων. Aσβεστης,αλμυρο νερο,βρασμενο λαδι,σκορδα και κρεμμυδια,κερι εκκλησιας,σταυρος,αγιασμος,θειαφι,λευκα κερια,καρδια απο γουρουνι κ.α λενε πως ειναι αποτελεσματικα οπλα εναντιον βρυκολακων.Επισης,σε εκατονταδες ταφους εχουν βρει ανθρωπους(βρυκολακες) οι οποιοι καρφωθηκαν στον λαιμο και σε αλλα μερη του σωματος με καρφια.Οσο για τον Βλαντ Τσεπες Ντρακουλα,οταν ανοιξαν τον ταφο του δεν βρεθηκαν μεσα τα λειψανα του!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Και λογοτεχνικά:

"...Πες μου τι στέκεσαι Θανάση, ορθός,

βουβός σα λείψανο στα μάτια εμπρός;

Γιατί, Θανάση μου βγαίνεις το βράδυ;

Ύπνος για σένανε δεν ειν΄στον Άδη;

Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...

βαθιά σε ρίξανε μέσα στη γη...

Φεύγα σπλαχνίσου με! Θα κοιμηθώ.

Αφες με ήσυχη ν΄αναπαυθώ.

Στάσου μακρύτερα, γιατί με σκιάζεις.

Θανάση, τι έκαμες και με τρομάζεις;

Πως είσαι πράσινος... μυρίζεις χώμα...

Πες μου, δεν έλιωσες, Θανάση, ακόμα;..."

Απο το ποιημα "Ο Βρυκόλακας" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη σε απαγγελία του Σεβάσμιου!!!!!!!

Κυνήγι και όχι μόνο....

Οι Φίλοι μας

Όπως είπαμε οι Ντουφεκοσκιάχτες έχουν παντού φίλους. Σας παρουσιάζουμε μερικούς απ' αυτούς:

Ο Γιάννης

Ο Γρηγόρης

Ο Βασίλης